بهارخواب

خارجی ها بهش می گویند بالکن. اینجا از قدیم الایام بهش می‎ گفتند بهارخواب. دهخدا در لغتنامه ‎اش بهارخواب را ایوانِ بلندی معنا کرده که به هنگام بهاران در آنجا به شب می‎‎خسبند. در مناطق کویرنشین، جزء جدانشدنی هر خانه‎ ای به حساب می ‎آمد. تابستان ‎ها می‎شد توی بهارخواب، رختخواب پهن کرد و چهارطاق رو به آبیِ پنبه‎ای آسمان دراز کشید و بی واسطه  خیال و رویا بافت. و شب‎ هایی که آسمان ابری نبود و پر ستاره بود، خیال برت میداشت که اگر دستت را درازتر کنی، می‎ توانی چندتا ستاره را هم بگیری توی مشتت.

این روزها که خانه ‎ها یا قوطی کبریت ‎های تزیینی هستند یا برج‎ هایی که هیچ نشانی از معماری روح نواز ایرانی در خود ندارند، اگر خانه‎ای پیدا شود که فرشی با نقش ترنج وسطِ بهارخواب آن انداخته باشند و بشود قدری در آنجا نشست و یک لیوان شربت بهارنارنجی، خیار سکنجبینی، چیزی سرکشید و مست شد از بوی خاکی که روی آن آب پاشیده اند، شاید بشود نفسی تازه کرد و این همه خستگی را گذاشت روی زمین. به امید همان بهار دلنشینی که بنان می‎ خواند بازمی‎آید و چون نسیمِ نوبهار بر آشیانه‎امان گذر می‎کند.

+تا بهار دلنشین