مثل باران های بی دلیل

روحیه ی آدم های زیادی شکاک را هیچوقت درک نکرده ام، آدم هایی که به لبخند دیگران شک دارند، پشت محبت ِ دیگران دنبال منظور می گردند و هیچ چیز بی دلیل برایشان معنا نمی شود. این آدم ها همان هایی هستند که هیچوقت نمی توانند کسی را بدون دلیل دوست داشته باشند، و چقدر حیف که لذت بهترین نوع ِ دوست داشتن و به تبع آن بهترین نوع دوست داشته شدن را از دست می دهند.

باور کنید گاهی آدما چون هیچی ندارند برای بخشیدن، لبخند و محبت شون رو نذر ِ بقیه میکنند! به یک چشم دیدن ِ همه کار قشنگی نیست.