wild

همه‎ی آن سکانس‎هایی که ذرت سرد می‎خورد! ذرت سرد و آجیل! ذرت سرد و ماهی خشک شده! ذرت سرد و... حدس می‎زدم به همین زودی از راهپیمایی‎اش دست برمی‎دارد ولی برنداشت. سکانسی که پوتین‎های کوه نوردی‎اش را پرت کرد توی دره! گفتم دیدی پشیمان شد؟ ولی نشد. سکانسی که بی آبی امانش را برید، گفتم الان یک گوشه از پا می‎افتد و آهسته می‎میمرد ولی نمُرد!

سکانس آخر آدمی را دیدم که چندین بار در طول مسیر از جانش گذشته بود! سر زانوهایش به شدت زخم شده بود. آب گندیده‎ی مرداب را خورده بود. زیر بار هیولای آبی روی کمرش له شده بود، ولی بالاخره خودش را پیدا کرده بود. سکانس آخر روی پل ایستاده بود و به دریاچه زل زده بود زمزمه می‎کرد:" تو این مسیر فهمیدم زندگی من مثل تمام زندگی‎ها، اسرارآمیز،بی‎برگشت و مقدس بود... زندگی من خیلی متعلق به من بود"...

...و گاهی آدم برای به دست آوردنِ خود واقعی‎اش و به تقاص اشتباهات گذشته‎اش، باید از روی خودش با تریلی هجده چرخ رد شود. بعد بلند شود تکه‎های خودش را به هم بچسباند، گرد و خاکش را بگیرد. دست و رویش را بشوید و دوباره نقطه را بگذارد سر خط. فقط به یک دلیل! آن هم اینکه دلش آرام بگیرد...حتی اگر چهارسال و هفت ماه و سه روز طول بکشد.