یادداشت بیستُم

"وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی‎ست" در ما نگاه

اینکه بخواهی پای خودت را از حیطه ی خودت فراتر بگذاری یا به قول بعضی ها پایت را گلیم خودت دراز تر کنی و چند قدمی با کفش دیگران راه بروی، یک جور ریسک در زندگی آدم حساب می شود. ولی اگر کمی کنار پنجره‎ی یک ساختمان بلند در یک خیابان شلوغ بنشینی و همینطور که قند را به رسم قدیمی ها با یک حس نوستالژیک میزنی توی چای و میگذاری دهانت، به این فکر کنی که چند درصد این آدم ها که حالا از این ارتفاع، کمی کوچکتر و ریز تر دیده می شوند، از زندگیشان راضی هستند؟...

 ادامه در سایت...