"غول مرحله آخرزندگی " در ما نگاه
جلوی درِ یک کافهی خالی توی یک بازار شلوغ نشسته بود. خوش تیپ و خوشگل بود. شاید هم به دلیل ته ریش روی صورتش و موهای خوش فرمش بود که جذاب به نظر میرسید. یک لباس گرم خاکستری رنگ پوشیده بود . با یک جوان هم سن و سال خودش حرف می زد و همزمان غذایش را می خورد. یک دسته فال حافظ گذاشته بود جلوی دستش که یک مرغ عشق لیمویی رنگ، روی آن ها رژه می رفت....
ادامه مطلب در سایت..
کم سن و سال تر که بودیم، دور هم که جمع میشدیم یک کاغذ و خودکار برمیداشتیم فال میگرفتیم. خنده دار ترین قسمت ماجرا این بود که هرکس از قبل خودش گزینههای فالش را انتخاب می کرد. پنج تا ماشین، پنج تا اسمِ پسر، پنج تا گزینه برای تعداد بچهها، پنج تا شغلِ آینده، پنج تا گزینه برای متراژ خانه و الی آخر... به روش های پیچیدهی ریاضی که الان به هیچ وجه یادم نمیآید گزینه ها خط می خوردند و از هر عنوان فقط یک گزینه باقی می ماند و خب پُر واضح بود که نتیجه فال همه مان با گزینه های از پیش تعیین شده، میشد دختری که در بیست و چند سالگی ازدواج می کند. اسم شوهرش سروش، کامران، رامین یا... است. دو تا بچه به دنیا می آورد و جفتش جور می شود. خودش دکتر، نقاش، نویسنده... می شود، شوهرش مهندس. در خانه ای با متراژ دویست متر به بالا تا آخر عمر به خوبی و خوشی زندگی میکنند و ماشین زیر پای شان بنز، BMW و یا شورلت امریکایی است.
دارم به این فکر می کنم که چقدر خوب شد، نتیجه فال های دوران نوجوانی مان هیچوقت تحقق پیدا نکرد و الا حتما این روزها یک عده ونگوگ و همینگوی و دکتر الیزابت بلک ول و خواهران برونته ای میشدیم که در حالی که سنی ازمان گذشته، دور هم جمع می شدیم و لابد به جای فال کاغذی، به یک فالِ با کلاس تر مثل فال قهوه ایمان می آوردیم و پولدارهای بنز سواری بودیم که خوشبختی را تهِ فنجان های قهوه جستجو می کردیم. در حالی که خوشبختی چیز دیگری بود...خوشبختی شاید همان دستی بود که وقتی بی هوا روی زمین خوابت برده، پتو را آهسته می کشید رویت تا سردت نشود.
به این امید که بلاگستان برگرده به حال و هوای خوش روزهای قدیمش...
رادیو بلاگی ها متولد شد تا وبلاگ نویس ها برگردند...از نو بنویسند...بخوانند...وبلاگ های خوب با نویسنده های خوب معرفی بشوند و پستهاشون در قالب یک فایل صوتی ماندگار بشه. مگر نه اینکه تنها صداست که میماند : )
"وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندیست" در ما نگاه
اینکه بخواهی پای خودت را از حیطه ی خودت فراتر بگذاری یا به قول بعضی ها پایت را گلیم خودت دراز تر کنی و چند قدمی با کفش دیگران راه بروی، یک جور ریسک در زندگی آدم حساب می شود. ولی اگر کمی کنار پنجرهی یک ساختمان بلند در یک خیابان شلوغ بنشینی و همینطور که قند را به رسم قدیمی ها با یک حس نوستالژیک میزنی توی چای و میگذاری دهانت، به این فکر کنی که چند درصد این آدم ها که حالا از این ارتفاع، کمی کوچکتر و ریز تر دیده می شوند، از زندگیشان راضی هستند؟...
ادامه در سایت...
همهی آن سکانسهایی که ذرت سرد میخورد! ذرت سرد و آجیل! ذرت سرد و ماهی خشک شده! ذرت سرد و... حدس میزدم به همین زودی از راهپیماییاش دست برمیدارد ولی برنداشت. سکانسی که پوتینهای کوه نوردیاش را پرت کرد توی دره! گفتم دیدی پشیمان شد؟ ولی نشد. سکانسی که بی آبی امانش را برید، گفتم الان یک گوشه از پا میافتد و آهسته میمیمرد ولی نمُرد!
سکانس آخر آدمی را دیدم که چندین بار در طول مسیر از جانش گذشته بود! سر زانوهایش به شدت زخم شده بود. آب گندیدهی مرداب را خورده بود. زیر بار هیولای آبی روی کمرش له شده بود، ولی بالاخره خودش را پیدا کرده بود. سکانس آخر روی پل ایستاده بود و به دریاچه زل زده بود زمزمه میکرد:" تو این مسیر فهمیدم زندگی من مثل تمام زندگیها، اسرارآمیز،بیبرگشت و مقدس بود... زندگی من خیلی متعلق به من بود"...
...و گاهی آدم برای به دست آوردنِ خود واقعیاش و به تقاص اشتباهات گذشتهاش، باید از روی خودش با تریلی هجده چرخ رد شود. بعد بلند شود تکههای خودش را به هم بچسباند، گرد و خاکش را بگیرد. دست و رویش را بشوید و دوباره نقطه را بگذارد سر خط. فقط به یک دلیل! آن هم اینکه دلش آرام بگیرد...حتی اگر چهارسال و هفت ماه و سه روز طول بکشد.
بین یه خروار خرده ریز توی کشوی میزم، دنبال کارت بانکی میگشتم که چشمم افتاد به دفترچه تلفن طلایی رنگ جیبیِ سالهای دورم... بازش کردم. اسمهاشو مرور کردم. شماره تلفنها رو...بعضیاشو هنوز حفظ بودم .ولی با این تفاوت که حالا دیگه همهی آدمای اون دفترچه برام غریبه بودن. غریبهها همون آشناهای دوران بچگیم بودن که فکر می کردم اگر یه روز دفترچه تلفنم گم بشه، احتمالا فاجعه بزرگی رخ میده، چون اون آدما رو از دست میدم. اون دفترچه تلفن هیچ وقت گم نشد ولی آدماش چرا...
اصلا میدونی چیه؟ این دفترچه رو باید همون روز دورش مینداختم... همون روزی که دفترچه رو باز کردم و گوشی تلفن رو برداشتم و زنگ زدم به دوستی که دوازده سال با هم و کنار هم درس خونده بودیم اما حاضر نشد بیاد پای تلفن و مامانش گفت خونه نیست. همونی که روز اول مدرسهها وقتی کلاس اول ابتدایی بودیم، کنار آبخوری خورد زمین و چونهش شکافته شد و تا همیشه فکر می کرد چون من پشت سرش وایساده بودم، پس حتما من بودم که هولش دادم روی زمین. همونی که بارها روی شونهی هم توی سرویس مدسه خوابمون برده بود. همونی که توی عکسای آلبوم دستامونو دور گردن هم انداختیم و رو به دوربین لبخند زدیم. همونی که نصف مسئله های هندسه و ریاضی رو با هم حل کردیم. همونی که زنگهای تفریح دور حیاط مدرسه میدوییدیم و لیوان شیر رو روی مانتوهای هم می پاشیدیم. همونی که تسبیح یادگاریش هنوز توی جانماز منه. همونی که یه روز اومدیم مدرسه دیدیم از مدرسه اخراجش کردن. همونی که یه روز همین پارسال پیارسال ها برای آخرین بار زنگ زدم خونه شون و مامانش گفت فردا شب عروسیشه تشریف بیارید...
میبینی؟ به اندازه ی دوازده سال خاطره و رفاقت جمع کردیم اما حالا به اندازه ی یک عمر غریبهایم. از اون فقط یه شماره تلفن مونده توی دفترچه تلفنی که تا چند ساعت دیگه میندازمش دور... و از من؟ نمیدونم از من چی پیشِ اون جا مونده...! حالا خوب میفهمم با حبس کردن اسم و شمارهی آدما توی دفترچه تلفنت هیچوقت نمی تونی اونا رو تا همیشه کنار خودت نگه داری... بعضیا فقط میان تو زندگیت که برن...یه روز از لیست شماره های تلفنت... یه روزم از قلبت.
حضرت مولانا در طی غزلی در دیوان شمس میفرماید که:
در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر
مرا طاقت نماند از دست رفتم
مرا بردند و آوردند دیگر
خیال او چو ناگه در دل آید
دل از جا می‌رود الله اکبر
شانزدهم آذر یک هزار و سیصد و نود و چهار خورشیدی |پایان همچنان باز...
"روز دانشجو مبارک" در ما نگاه
چندین سال قبل، وقتی که هنوز دانشجو نشده بودم دلم ضعف میرفت برای روزی که دانشجو باشم و همچین روزی یعنی مورخ شانزدهم آذرماه، از در و دیوار برایم تبریک روز دانشجو بفرستند. بر خلاف روز دانشآموز که نیم ساعت زودتر از کلاس درس تعطیل مان میکردند و سر صفهای منظم مجبور بودیم منتظر بمانیم تا به سخنرانیهای خواب آور مدیر مدرسه گوش کنیم و آخرش یک خودکار با نوشتهای که رویش حک شده بود ” روز دانشآموز مبارک ” بدهند دستمان، انتظار داشتم روزی که دیگر دانش آموز نیستم و مهر دانشجویی توی کارنامهام خورده است، در دانشگاه جشن باشکوهی برایمان برگزار کنند و با تصور اینکه برایمان فرش قرمز پهن میکنند، ذوق وصف ناشدنیای زیر پوستم میدوید...
ادامه در سایت...