انگار هواپیمامون سقوط کرده وسط جزیره‌ای در اقیانوس آرام. زخمی شدیم اما جانِ سالم به در بردیم. نه کسی صدامونو می‌شنوه نه برای کسی اهمیتی داره که کم کم محو و ناپدید میشیم. ما هم نشستیم به انتظار یک قایق نجات وسط اقیانوس. خوش‌خیال، منتظر، آرام.
با این تفاوت که شازده کوچولویی نیست که هوامونو عوض کنه
چقدر همه تنهاییم...
داشتم به همسر می‌گفتم نمیدونم چرا همش حس میکنم قراره دنیا نابود شه، تموم شه.
محسن میاد نجاتمون میده :))
خوش خیال؟ آرام؟ منتظر؟
گمون نکنم
شاید امیدوار...
مثل اون هواپیمای اندونزیایی که وسط دریا گم شد... سوال بی جوابم اینه که آیا پیدا میشیم؟
همیشه نوشته هاتونو میخوندم و..
انتظار این همه سیاهنمایی رو از خانم لبخند نداشتم اما.
درد و رنجی که همه مون از سقوط هواپیما کشیدیم و میکشیم رو هیچ کلمه ای نمیتونه توصیف کنه..
نمیگم همه چی خوبه.. اما به پاس امنیتی که تو تمام این سالها داشته و داریم تا پشت لپ تاپمون بنشینیم و از خاطرات خوبو بدمون بگیم حقش بود اینقدر سیاهنمایی نکنیم..
حتما سوریه و عراق و لبنان و افغانستان هم بلاگ نویس هایی مثل شما داشتند که دیگه نمیتونند بنویسند.. من شک ندارم از این آدمها کم نبوده تو این کشورها..
در هر حال خوشحالم که هنوز میتونید در امنیت کامل پشت لپ تاپتون بشینید و چای بنوشید و مطلب بنویسید... :)
اتفاقاً الان که به اتفاقات آبان ماه اشاره کردید
مصرتر شدم روی صحبتهام
و صد البته کلمه «هیچکدوم»ی که در متن بکار بردین نشون میده چقدر با واقعیت ها بیگانه اید.
با این طرز صحبت ها و این طرز تفکر بیگانه نیستم
و میدونم صحبت کردن با تفکری که قائل به سیاهی محضه و منصفانه و منطقی با قضایا برخورد نمیکنه هیچ نتیجه ای نداره..
و همینطور البته از لحن کلامتون کاملا مشخصه که تحمل شنیدن صحبت های مخالف رو دارید :)
در هر حال براتون روزهای پرامیدی رو آرزو میکنم.. موفق باشید..
اخرش به قایق رد میشه
هرشبی صبح میشه